EEN: de mensen dachten dat ze op de foto gingen, maar het was meer dan een foto, het was een film, en zelfs een totaal-project, waarbij de mensen hartelijk en met aandrang waren uitgenodigd. Kom! Je past hier precies in! Jou moet ik hebben!

TWEE: het bleek niet alleen een project te zijn, waarin de mensen als object een plaats vonden, maar je werd deel van een verhaal, waarvan de centrale drijvende kracht was: ik vind je mooi! Wát?! Zeg dat nóg eens? Méén je dat nou? Je ziet het ongeloof, het wantrouwen; bij sommigen een dun laagje dat al snel doorbreekt, maar bij anderen een harde korst, waar je niet makkelijk doorheen komt.

DRIE: je bent meer dan mooi, het gaat verder dan dat: ik wil je zien! Dat is meer dan een complimentje, waarna je weer gewoon kunt doorlopen, maar het verlangen om langer naar je te kijken dan een oogwenk.

VIER: het is daarmee ook meer geworden dan zien, het is ook vertrouwen, en elke vraag van vertrouwen is een uitdaging naar wat er bij jezélf leeft. Heb je zélf vertrouwen in mij, in degene die jou in beeld wil krijgen? (Je ziet dat het nu dichterbij komt, want ‘vertrouwen’ in het bijbelse taaleigen is letterlijk hetzelfde als ‘geloof’!)

VIJF: en als je zover komt, blijkt het ook meer dan vertrouwen te zijn, maar een dieper begrijpen, een aha-ervaring: o, dát is waar het om gaat! Pas dan kun je doen wat @creatov deed, en terugkijkend de boodschap ‘exegetiseren’, uitleggen. Als je als toeschouwer meeloopt in zo’n proces, moet je al die vier (of meer, dat hangt er maar vanaf hoe je het indeelt) fasen niet voor een ander gaan invullen of zelf het nog moeilijker maken. Als iemand gewonnen is door de uitbundige glimlach van God, en zélf breed begint te glimlachen, dán mag je hem of haar nog eens iets uitleggen. Welkom! Jij past in dit verhaal! Jou moet ik hebben, en niet voor een momentje, maar voor altijd en eeuwig! Kom - waarom zou je bang voor Mij zijn? Voor andere mensen Gods glimlach zijn, dat is veel meer dan wat voor theologie dan ook.