Het klinkt als seks. Maar het gaat toch echt over de Kerk. Vanmorgen moest ik 'even' voor een radio-uitzending samenvatten wat ik had geschreven over de missie van God in zijn Gemeente. Wat er in TOTAAL CHRISTENDOM in hoofdstuk 3 staat is eenvoudig samen te vatten.   Liefde: de veilige geborgenheid in de liefde van de Vader. In 1953 werd een klein tweejarig meisje, dat later mijn vrouw werd, tijdens de vloed gered uit een huisje aan de Boezemsingel in Papendrecht. Haar veiligheid bestond, terwijl ze werd weggevoerd, niet uit een dijk waarvan alle gaten weer gesloten werden, maar in de sterke vaderarmen die haar droegen. Niet de sterkte van waterdichte dogma's en kerkregels geven ons veiligheid, maar de Vaderliefde.   Lichaam: de belichaming van Christus zijn wij, met z'n allen, als Kerk. En niet bekleed met een harnas als dat van Saul, want daar win je de oorlog niet mee, dat begreep David heel goed - niet de harde, uitwendige organisatie, maar de toewijding van ons hart gaat het verschil uitmaken. Handen en voeten van Jezus, lichaam van Christus.   Taal: de principiële vertaalbaarheid van het evangelie in ons dagelijkse leven. Wel wat anders dan de Koran, die alleen maar in de oorspronkelijke Arabische tekst geacht wordt te gelden. Het Woord van God is voortdurend vertaalbaar, en dat betekent een blijvende oefening in het spreken van Gods taal. 'Everything must change', zoals Brian McLaren in een revolutionaire bui zei - niet omdat het zo leuk is om te veranderen, maar omdat wij als Kerk willen communiceren met deze wereld.   Vergis ik me nu, of gaat het over de Vader, de Zoon, de Geest?