Geloof en geloof

Eén van de meest eerlijke onderdelen van de prediking van Randy Clark was op vrijdagmiddag het thema ‘Facing the Agony of Defeat’: oog in oog staan met de pijn van de nederlaag. Randy wilde daarbij niet spreken tot de aanhangers van het cessationisme - de vertaler, Daniel Renger, gaf dat trouwens weer met ‘bedelingsleer’, en dat klopt niet: het is de ‘streeptheologie’ die meent dat tekenen en wonderen op een zeker punt in de kerkgeschiedenis zijn opgehouden; ook veel niet-dispensationalisten geloven dat! Hij wilde mensen aanspreken die geloven in genezing, maar soms terugschrikken voor de emotionele pijn waar je mee te maken krijgt als je mensen ziet die NIET genezen worden. Dat vond ik heel herkenbaar, en het is zelfs veel breder: de Geest wil je soms leiden in bedieningen waar je zelf niet in wilt of durft treden. Het was één van de dingen die me echt raakten.

Meer, nóg  meer

Soms - neem me niet kwalijk, EW-vrienden! - was het voor mij juist een beetje te weinig. Er is veel méér aan de hand in deze wereld dan ‘alleen’ ziekte. Je realiseert je dat als de mensen in de zaal gevraagd worden naar gebedsonderwerpen: ik zou er zómaar tientallen aan kunnen toevoegen uit het leven van anderen en m’n eigen leven. Zoveel, zo gruwelijk veel! De hele schepping zucht, en de Geest zucht mee. Wij, als woonplaats van de Geest, zuchten ook, en we proberen te bidden, maar hoe we dat goed en wel moeten doen, dat weten we niet eens, zegt Paulus in Romeinen 8. Terecht suggereerde Randy Clark om niet te spreken over ‘faith healing’ maar over ‘Divine healing’, goddeljke genezing. Misschien moeten we de klemtoon niet leggen op gebeds- of geloofsgenezingen, maar op de Geest, die ons door de verdrukkingen heen helpt, die met ons zucht, en óók mee bidt met ons als wij bidden, en die de deuren van het komende Koninkrijk van God opent.

Wonder boven wonder

Zijn er wonderen gebeurd? Jazeker, al kon je ze niet allemaal checken en tellen en onderzoeken. Er waren mensen die werden genezen van iets anders dan waar ze voor had gebeden. Er waren twijfelaars, die in de auto naar huis (schreven ze later) een diepe vrede en dankbaarheid voelden, terwijl ze het nog steeds niet echt konden uitleggen. Er waren vast nog wel meer mensen net als ik, die ontdekten dat al die honderden medegelovigen het heus niet allemaal met elkaar eens waren - maar die een begin proefden van de tegenwoordigheid van Geest, de luister van God in het gezicht van Jezus. Yes, dat doet verlangen naar meer. En we gaan eerbiedig en dankbaar door met het ontvangen van alles wat God geeft.