Een beetje opgewonden ben ik erover: aanstaande zaterdagavond gaat het gebeuren! Tien evangelische gemeenten uit Apeldoorn e.o. hebben samen al hun leden uitgenodigd om bijeen te komen, de Heer te aanbidden, samen zijn aanwezigheid te zoeken, het avondmaal te vieren. Het is niet echt voor het eerst, we hebben al eerder iets dergelijks beleefd, maar morgen is het toch wéér nieuw.

Ik weet wel dat er ook nog andere kerken zijn (allerlei vormen gereformeerd, protestants, katholiek) - al hun leden vallen evenzogoed onder het gebed van de Zoon tot de Vader: ‘opdat zij allen één zijn’ in Johannes 17. Ze zijn van harte welkom, meer dan dat. Van het een komt het ander…

En we weten natuurlijk óók dat die tien gemeenten en al die andere kerken na morgenavond niet gaan fuseren. Kom nou. Dat is nergens voor nodig.

Ik ken ze bijna allemaal, die gemeenten in Apeldoorn. Grote en kleine. Sommige zijn een beetje traditioneel, en bij anderen gaat het vrolijk toe. Klanktaal of ‘ministry’-gebed is bij sommige gemeenten wél te vinden, bij andere niet. Er zijn er bij wie de liturgie al een week of meer van te voren tot in de puntjes geregeld moet zijn, er zijn anderen die royaal ruimte laten voor persoonlijke bijdragen die de heilige Geest in de harten van gemeenteleden legt. Sommige gemeenten zijn erg actief en ‘open’ in evangelisatiewerk naar buiten, andere tobben er behoorlijk mee. Er zijn er waar een krachtige band het dreunende ritme ondersteuning geeft bij ‘hoge’ Opwekkingsnummers (en als je niet weet wat dat is, ben je niet echt evangelisch ;-)), terwijl bij andere een gewone piano de samenzang begeleidt. So what? Nou, én?

In alle ernst: ik weet ook dat ‘t niet allemaal glorie en hallelujah is. Irritatie. Inhoudelijke meningsverschillen. Oud zeer. Bitterheid, soms. Binnen de gemeenten, of over de gemeentegrenzen. Ai, dát doet er wél toe. Als je wat ouder geworden bent, weet je daar tevéél van. Verdriet, pijn, tranen - je kunt niet doen alsof het niet bestaat.

Misschien - wie weet! - vinden sommige mensen elkaar die hiervan óók weten. Misschien omarmen ze elkaar, eindelijk. Wie weet is er heling, genezing, vergeving.

Het begint bij de eerste stap: de deur binnengaan, en zijn waar je wezen moet, allemaal dicht bij de Heer.

Dat is echte vrijheid: niet doen alsof er geen grenzen zijn, maar van elkaar houden met onbegrensde liefde.

[in Apeldoorn, gebouw van De Basis, Oude Beekbergerweg 41-45, 19.00, inloop vanaf 18.30]